Dinsdag 9 oktober - DAG 31

Op bezoek bij Lucas

Vanmorgen werden we weer door Isabela Oliveira opgepikt. Het project van Lucas is veel dichterbij in Caucaia. Met een kleine drie kwartier waren we met een beetje zoeken en navragen, want veel straten hebben geen naam, gearriveerd.

Lucas was er al en zat aan een tafeltje te kleuren. Zijn "moeder", in het echt zijn oma Ana, zat erbij aan tafel Toen we aankwamen Fred Lucas op video vastlegde, deed hij weer verlegen, alsof hij ons niet in de gaten had. In de afgelopen drie en een half jaar is Lucas nog niet veel veranderd.

We hebben allereerst weer elkaar begroet en met elkaar gebabbeld over van alles. We schrokken erg om te horen dat na ons bezoek in januari 2009 de echtgenoot van Ana en opa van Lucas is vermoord op de verjaardag van Lucas. Hij ging een vogel verkopen om een taart en kadootje voor Lucas te kopen, heeft dat thuis gebracht en ging nog even naar het cafe. Daar kwam hij op ongelegen moment in een conflictsituatie terecht en is hij slachtoffer geworden. Eerlijk gezegd vinden we het te betreuren dat wij als sponsors daar tot vandaag niets over gehoord hebben en waarschijnlijk nooit gehoord hebben als we dit bezoek niet gedaan hadden.

Het werd steeds onrustiger rond ons, want zenuwachtig liepen allerlei kinderen in en uit en hoorden we muziekinstrumenten. Er was een muziekpresentatie voor ons georganiseerd. Het was erg leuk en ook leuk te zien hoe verschillende projecten met muziek en creatieve vakken omgaan. Er volgt nog een filmpje in deze blog, zodra we het materiaal verwerkt hebben thuis

Toen was het tijd voor de kadootjes. Ook de manier van uitpakken van de kadootjes ging helemaal anders dan bij Bruno. Zo zijn kinderen ook uniek. Niets uitpakken, maar alles uit de tas halen, vluchtig bekijken en weer in de tas terug voor meenemen naar huis. Natuurlijk werd Lucas een beetje bijgestuurd en een kleurbijbel die als kadootje was ingepakt moest hij wel uitpakken. Maar hij keek het vervolgens op zijn schoot onder de tafel vluchtig door alsof niemand het mocht zien.

Het volgende onderwerp van het bezoek was om het huis van Lucas te gaan bekijken. Sinds de dood van haar man is Ana ook sterk veranderd. In plaats van huismoederschap moest Ana nu voor het gezin gaan zorgen. Drie dagen per week doet ze huishoudelijk werk bij anderen en met wat subsidie hier en daar, voordeeltjes van de politieke verkiezingen, ed. Heeft Ana een badkamertje aangebouwd, de keuken naar buiten verhuisd onder een afdak en een afscheidingsmuur.

Aan de voorzijde van het huisje is het eerste begin van nog een nieuw kamertje te zien. Op termijn wil ze de keuken uitbouwen en koken voor de verkoop, in de vorm van snacks.

Na dit bezoek, bezegeld voor gebed voor het gezin, reden we weer terug naar het project en liet Lucas zijn klas zien.

Daarna was er tijd om te spelen: met de nieuwe voetbal dus. We moesten er allemaal aan geloven, van simpel heen en weer spelen tot in een kring kriskras naar elkaar spelen en tenslotte doel schieten.

    

Best een warme klus op een zandplein omgeven met muren met de zon rechtboven. Maar Lucas was niet te stoppen; na een slokje water kon hij er weer langer tegen dan wij. Na een half uurtje voetballen was het tijd voor de lunch; eerst handen wassen in banheiros.

De lunch was wat de kinderen ook krijgen: rijst, feiao, salada van aardappel- en wortelblokjes. en kipfilet. Er was perzik- of druivesap en water bij. Vooral veel water was welkom na het voetbalspel.

Na de lunch ging Lucas met zijn moeder naar huis om zich om te kleden en gingen we in de schaduw en in de wind zitten voor koelte en was er nog wat tijd om met Isabela over Compassion projecten en LDP te praten.

Langzaam kwamen de kinderen voor de middaglichting op school, allemaal in uniform. Al gauw stond er een hele groep rond ons met opmerkingen als: 'What is your name, one, two three, four, five...., what country? etc. ' Het leek een beetje op apies kijken en wij waren de apen. We vonden het heel erg leuk. Nederlanders zijn een zeldzaam ras in die wijken van Caucaia. Ook Lucas kwam met zijn moeder terug en toen alle klassen begonnen waren zijn we ze langs geweest om de verschillende leeftijden en klassen te proeven. Dat staat allemaal op video en komt later nog in de blog.

Na deze rondleiding werd Lucas even uit de klas gehaald. Toen we bij de rondleiding in zijn klas kwamen was iedereen enthousiast, maar Lucas zat ernstig gebogen over zijn boek/schrift te schrijven en keek niet op. Hij voelde waarschijnlijk de bui van afscheid hangen. Dat is altijd moeilijk. We namen van iedereen afscheid, van Lucas, zijn oma, de directrice, de muziekleraar, nog een lerares... en toen werden we weer teruggebracht naar de Pousada. Half drie waren we thuis. Nog tijd voor lekker zwemmen en in de namiddagzon genieten.

In de avond zijn we met de bus naar Cumbuco gereden om de grote Mango die we van de moeder van Bruno gekregen hadden, aan Marcel te brengen om sap van te maken. En we hebben een magneetklompjes souvenir achtergelaten om aan Alicia, de vrouw van het autobusrestaurant, te brengen. Daarvoor werd gezorgd. We zijn vervolgens weer naar de Coyote pizzaria gegaan en nuttigden samen de Quattro Queios pizza, twee Ice Cream en twee koffie.

Omdat het erg druk was in het restaurant, lieten we de ober met rust en liepen we naar de bar, recht aan de overkant van de weg, om met betaalpas te betalen. De vrouw die volgens ons de manager van het restaurant is en electronisch betalen afhandelt, vroeg n.a.v. het Iguacu T-shirt dat Fred aan had, hoe lang we in Brazilie zijn en blijven, of het de eerste keer is, etc. Daarop vertelde Fred over waarom we in Cumbuco zijn en op de camera liet Fred bovenstaande foto met Lucas zien.

De vrouw reageerde heel enthousiast en verrast. Ze vertelde dat ze van jongsaf op die Escola Batista heeft gezeten. Fred liet ook nog een video opname van de muziekpresentatie zien en toen sprong ze helemaal een gaat in de lucht. Want ze bleek een meisje met gitaar te herkennen. Waarschijnlijk familie.

Nu was het Fred die helemaal enthousiast werd. Want de laatste tijd gebeuren dit soort voorvallen van iemand op bepaalde manier toevallig aanspreken wat dit effect geeft. Dat hebben we gehad met de toergids in Rio, met Emellee van het Wetiga hotel en Martinho Shu. En wat een geweldige opsteker voor ons, sponsors, om zo het resultaat van het Compassion project te zien.

Daarna nog even losse muntjes als zakgeld voor Marcel 's  dochtertje Rebecca af te geven en afscheid nemen van Marcel. Met de bus terug naar de Pousada zijn we iets eerder uitgestapt omdat we zagen dat de Mercado open was. We kochten twee flessen Cachaça en een klosje touw wat eventueel als handvat gebruikt moet worden om schilderij en kokosbladeren samen met een hand te dragen.

De rest van de dag is gebruikt om emails te verwerken en de blog te maken. Hierna komt nog een artikel over de terugreis morgen. En dan is deze blog ten einde, behalve dat er nog wat updates met video in komen.