Maandag 8 oktober - DAG 31

Op bezoek bij Luis Bruno

Vanmorgen zouden we om 9:30 uur opgehaald worden voor bezoek aan Lucas. Dus we zorgden op tijd te zijn voor ontbijt en waren om 9 uur klaar voor vertrek.  Isabella, onze chauffeur en vertaler was ook te vroeg wat ons verbaasde. Om vijf over negen kwam ze aan en vijf minuten later reden we weg. Ze was zo vroeg omdat ze een stille makkelijke route naar Cumbuco had doorgekregen die nieuw voor haar was. Dus had ze wat reserve tijd genomen. Voor ons natuurlijk geen probleem.

Al rijdend praatten we over van alles en hoorden we dat het project in de buitenwijk van Fortaleza is. En al pratend miste Isabella de afslag. En even omdraaien was onmogelijk. Dus met veel bellen naar het project, navragen bij mensen langs de weg en nog meer keren verkeerd rijden, omdat de nieuwe route natuurlijk onbekend was. Uiteindelijk kwamen we voor de planning een kwartier te laat. Dus we hebben er bijna tweemaal zo lang over gedaan als nodig zou zijn.

Enfin, Luiz Bruno, of wel gewoon Bruno, stond bij het project te wachten. Een beetje afwachtend op wat hij verwachten kon en wat wij verwachten. Maar dat was maar voor even. Hij was meteen enthousiast met onze komst.

Na de eerste kennismaking gingen we aan de koffie en kreeg Bruno gelegenheid om zijn kadotas uit te pakken. Hij was duidelijk overweldigd van de aandacht en kadootjes. Regelmatig stopte hij met uitpakken want dan moest hij Fred even een knuffel geven. Er was drinken, ananassap of koffie, met tapioca pannekoekjes en naar onze begrippen normalere koekjes.

We babbelden over wie wij waren en Bruno kon vragen stellen als hij wilde. En we hebben hem gevraagd over zijn familie waarop hij zei zij met zijn zessen zijn, hij alleen broers heeft en Bruno is de op een na jongste. Zijn oudste broer is 22 en de jongste is 2. Het was even puzzelen om de bal, die we meegebracht hadden, op te pompen, maar dat is gelukt.

Bruno had ook een kado voor ons. Hij ging even weg en kwam met de tekenleraar terug ... met een werkelijk heel mooi soort schilderij van een jangada, maar die was met takjes op het doek gelijmd. ook de mast was een lichtgebogen twijg dat op het doek gelijmd is. Vervolgens is het zeil, de zee en de avondlucht er in geschilderd. Het is speciaal voor ons gemaakt en de verf was nog vers. Hieronder is een foto van het schilderij maar in het echt is het mooier door het 3D effect van de takjes en het kokosmateriaal.

Toen was het tijd om het project te bekijken. We kregen verschillende lokalen te zien, van tekenen, schilderen en andere creatieve vakken, van dansles, muziekles, bijles en bijbelles. Op gegeven moment kwamen we in een computerlokaal waar oudere tieners van de community een computercursus kunnen krijgen om uiteindelijk makkelijker aan een baan te komen. Terwijl we dat bekeken kwam de moeder van Bruno binnen wat heel leuk was.

Verder werd ons de volkstuin van de community getoond. In de toekomst komt er een tweede tuin bij waar de kinderen ook in bezig kunnen gaan. Er staan enorme Caju en Manga bomen. De grootste Caju boom vormt a.h.w. een vergaderzaal waar moeders uit de wijk eenmaal per week groepstherapie krijgen over o.a. problemen in de wijk, hoe omgaan met geld, voorlichting, ed. Dit wordt verzorgd door Carla, die gediplomeerd is. Zij helpt ook Bruno met brieven schrijven.

We zijn daarna naar Bruno's huis geweest en daar liepen rond een eend met vierjongen, drie kippen, een hond. We gingen de trap op en werden in het bovenhuis rondgeleid. Bruno liet zijn slaapkamer zien waar hij in een bed slaapt met een oudere broer, in een eenpersoonsbed ernaast slaapt nog een broer, met daarover heeb broer nummer vier in een hangmat.  Bruno opende een kast en haalde een map met al onze brieven en trots liet hij zien dat hij sommige had ingekleurd, maar bovenal, dat hij ze zuinig bewaart. Terwijl we het huis bekeken vroegen we naar de namen van de familieleden. Toen bleek dat alle mannen in het gezin Luis heten, met een tweede naam:
In volgorde van leeftijd
Luis Fernando(22), Eduardo(19), Henrique(18), Antonio(16), Bruno(8), Emanuel(2)
Vader: Luis Araujo, moeder: Luza-Nira

Moeder vertelde dat haar man als zzp bouwvakker werkt en regelmatig werk heeft. Zij is huismoeder en het is heel bijzonder dat Bruno in een compleet gezin opgroeit. De meerderheid van de gezinnen die er wonen zijn eenouder gezinnen (alleen moeder) en heel vaak zijn de kinderen van verschillende vaders.
We besloten die bezoek met gebed, waarbij we ook dachten aan Bruno's opa, die ernstig ziek in het ziekenhuis ligt.

Hierna gingen we zonder moeder terug naar het project. Er was nog even tijd voor een beetje voetballen. Dat was heel leuk, maar ook heel kort. In zijn enthousiasme had Fred zich vergist in de samenstelling van de grond. De combinatie van sandalen en fijn grind is reden voor een valpartij met geschaafde knie en tenen als resultaat. Maar er was goede medische zorg, dus liep het met een sisser af.

De lunch stond klaar: feijao (bruine bonen), rijst, macaroni, bloemkool, lekker Carne do Sol. Er was wederom overvloed. We hebben lekker gegeten en gelachen omdat Bruno, met als alle kinderen, geen groente gewend zijn te eten en de bloemkool niet lustte. Wij natuurlijk heel demonstratief een grote stronk naar binnenwerken.

Na de lunch kregen we een seintje dat we naar het muzieklokaal konden komen voor een uitvoering met percussie. De instrumenten zijn ook allemaal zelfgemaakt. Niet alleen zagen ze er mooi uit, maar ook bleken Brazilianen een ritmegevoel te hebben waar menig Europeaan jaloers op kan zijn.

Hierna was er nog tijd voor spelen. Uiteraard geen voetballen meer. Maar dan is er bijvoorbeeld dieren domino wat Bruno wel leuk vindt. Wel bleek dat Bruno, net als veel kinderen, moeilijk tegen zijn verlies kan. Na een paar partijtjes hebben we nog twee puzzels gemaakt met elkaar en toen was het inmiddels tegen drie uur en dus tijd om afscheid te nemen. We vertelden dat we bezorgd waren over het transport van het schilderij. De tekenleraar had een idee en ging aan de slag. Het schilderij kwam netjes ingepakt, met schuimrubber bescherming en stevig papier.

Na het afscheid, wat altijd even moeilijk is, werden we weer naar de Pousada gebracht. Opnieuw was dit engiszins een puzzelrit. Gelukkig is het project van Lucas morgen dichterbij en veel makkelijker te bereiken, naar we hopen.

Voor meer versteviging van het schilderij met bijvoorbeeld karton zijn we naar een doe-het-zelf winkel gegaan voor tape. Eduardo had geen karton meer; alles was gebruikt voor schilderwerk. Maar toch kwam hij met drie doosjes aan zetten. Dan in combinatie met sealen op het vliegveld met een ''HANDLE WITH CARE"sticker moet het goed genoeg zijn.

Tenslotte was het tijd voor de email en deze blog.