10 en 11 oktober - DAG 32 en 33

 Hier is nog een youtube als "inhoudsopgave van deze blog"
(achtergrond muziek is eigen productie)

 

De terugreis

Vandaag zijn we redelijk normale tijd opgestaan, rond kwart voor acht. We zijn eerst maar eens gaan ontbijten en onder voorbehoud konden we tot vertrek naar het vliegveld het huisje bewonen. Maar het voorbehoud betekende dat het toch niet ging. Komend weekend is er een feestweekend in Cumbuco en de hele Pousada is volgeboekt. En de gasten voor huisje 1, waar wij zaten, zouden vandaag al komen, zo kwam Eduardo ons vertellen. Dus zwemmen zat er niet meer in want we moesten 12.00 uur het huisje uit zijn.

Na het ontbijt zijn we dus iets sneller aan de slag gegaan. Terwijl Liesbeth de koffers ging inpakken, wat zij economisch als de beste kan, ging Fred met het gisteren gekochte touw handvatten maken aan schilderij en kokosbladeren. En kwart voor tien waren we al klaar. Ja, wat kun je dan nog doen? In de zon met de geschaafde knie en dan weer in de schaduw voor de koelte. En met de EE-pad de krant (ED.nl, RTL-nieuws, ed.) lezen was ook een interessante activiteit voor Liesbeth, terwijl Fred op de i-phone emails ging wegwerken.

Om een uur of elf ging Liesbeth douchen en Fred volgde even over half twaalf en we trokken onze reiskleren maar aan. De lange broeken konden gelukkig opgestroopt en de T-shirt met lange mouwen van Fred kon nog wel even uit blijven. We bestelden sandwiches en sucos voor 13.00 uur en toen was het steeds meer ijsberen met gemengde gevoelens.

Want zo in de Braziliaanse lente is het weer fantastisch. We hebben in 5 weken maar twee dagen regen gehad en van die twee dagen maar een dag een echte regendag. Op de andere dag regen in Bonito lagen we 's middags al weer in het zwembad. Alle andere dagen hebben we alleen maar zon gehad. Desondanks hebben we heel veel geluk gehad met het weer, want het heeft zelfs licht gesneeuwd in Iguacu nadat we daar met een weekje met 30-plus temperaturen geweest zijn.

Even voor half vier stond de taxi voor. Het was niet Roberto, maar zijn broer Claudio. Gelukkig kon die ook een beetje Engels. En we hebben onderweg gezellig gebabbeld. We waren ruim op tijd op het vliegveld. Na afscheid nemen van Claudio met de vraag om de hartelijke groeten te doen aan zijn broer Roberto liepen we de zaal in en gingen eerst bij ProtecBag langs.

Het laten inpakken kost R$30 per item en dat is best duur. Maar we wilden natuurlijk wel dat het schilderij onbeschadigd aankomt. En met de kokosbladen willen we ook geen gedoe omdat het een natuurproduct is. Toen we echter zagen hoe zorgvuldig de twee mannen met inpakken te werk gingen, met maken van handvatten, fragil stickers, handle with care stickers, adressticker, konden we de prijs wel billijken. En zeker toen bij inchecken bleek dat ProtecBag ingepakte zaken speciaal behandeld worden, met aparte bagagelabel en logistiek.

We keken nog even bij duty-free en zagen dat de cachaca er twee tot drie keer zo duur was als in de Mercado van Cumbuco. Het boarding ging voorspoedig en de vlucht was gelukkig maar zeven uur. Desondanks was het een taaie vlucht omdat het een nachtvlucht en slapen er niet bij is. Toch kwamen we redelijk fris aan in Lissabon waar we langs de douane gingen en door de scan. Dat was best sterke controle; we werden allebei gefouilleerd en Liesbeth nog met een metaaldetector gescand.

Nu was het tijd doden, want de tijd van landen was kwart voor zeven in de morgen en de vlucht naar Amsterdam is pas 13.10 uur. We dachten terug aan drie en half jaar geleden dat we zo ziek waren. Nu is het wachten dragelijker. De tijd is goed door te komen met winkeltjes kijken, hapje eten, blog bijwerken, boekje lezen, muziek luisteren.

Maar na zo'n vlucht en tijdsverschil zo vroeg in de ochtend aankomen is wel taai, want je bent uit je ritme.

De reis naar Amsterdam verliep voorspoedig, duurde gelukkig maar krap drie uur en ging volgens schema. We waren even voor half zes op Schiphol en moesten een heel eindje lopen naar de bagageclaim. En ja, de koffers maar ook de twee Protec ingepakte souvenirs kwamen in goede staat aan. Bij de douane werd een stel er uitgepikt voor nadere inspectie. Dus we knepen hem een beetje, niet vanwege illegale waar, maar we zagen het al voor ons: navragen en eventueel uitpakken met nog langer onderweg. Achteraf leek uitpakken onwaarschijnlijk want op de labels stonden stempels dat alles X-Ray gechecked was door TAP, voordat het het vliegruig in ging.

We hebben bij Burgers King een whapper en frites gegeten en hebben de trein van kwart voor zeven genomen. Om tien voor half negen waren we in Eindhoven en Robert stond ons gelukkig op het perron al op te wachten. Dat was heel fijn met oog op het de trap af sjouwen van de twee koffers. Nu kon Robert en Fred er allebei een nemen.

Half negen waren we thuis en hebben we niet veel meer gedaan. De koffers meteen maar naar boven, nu Robert er nog was. En het schilderij uitgepakt: gelukkig helemaal gaaf. Fijn om weer gezond en veilig terug te zijn maar voor Fred ook weer niet, want het niesen en allergie begint weer en wat een fantastisch weer hebben we gehad. Wat een superklimaat in Brazilie in deze maand van het jaar. 

Ciao Brasil, espero que haverá uma reunião, porque se.






Van de bezoeken aan Keli (12 september), Bruno (8 oktober) en Lucas (9 oktober) heb ik een Youtubefilmpje gemaakt: