Maandag 10 september - DAG 4

Bezoek aan Keli op het Compassion project in Niteroi

Zoals afgesproken werden we tegen half tien opgepikt door de pastoral pastor, die ons naar Niteroi bracht. Keli was niet mee dit keer.   Het was erg druk maar het verkeer op de brug naar Niteroi zat helemaal vast dus hadden we geluk dat het gewoon erg druk was.

Om ongeveer 10.45 uur arriveerden we bij het project waar Keli ons samen met Helena bij het hek op stond te wachten. Ze straalde van oor tot oor en stond te springen van blijdschap. 

Opnieuw werd Fred om zijn nek besprongen en ook ik kreeg een enorme knuffel. We maakten kennis met de vertaalster en tot onze verrassing maar ook die van haarzelf: Aida bleek van Suriname te komen en ze sprak dus Nederlands. Ze is getrouwd met een Amerikaan en samen werken ze als missionarisechtpaar op een campus onder studenten. Voor geinteresseerden die Braziliaans kennen is hier de link naar hun blog.

Ze maken deel uit van de gemeente die het Compassionproject ondersteunt, waardoor ze de kinderen en de leiding kennen. Omdat er door de professoren van de universiteit gestaakt wordt had zij de tijd om te komen vertalen! Super fijn en heel gemakkelijk.

Nadat we met de rest van de staf  kennis gemaakt hadden eerst maar de tas met kadootjes aan Keli gegeven en de meeste dingen bleken een schot in de roos: het pak schriften was heel welkom want ze wil graag verhalen gaan schrijven, de Cinderellawekker was geweldig want Cinderella is het sprookje wat ze graag vertelt en de Bijbel kwam op het juiste moment, want ze wilde er zelf graag eentje gaan kopen. 

Daarna was er even tijd voor een brunch met broodjes, kaas, ham en door de kinderen gemaakte pasta van Guiaba, Bananen en cake en koekjes, met koffie, thee. Tegelijk konden we over Keli situatie te praten met Helena, Aida en Jovani, de coordinatrice van Compassion Brazil. Dat was een heel goed gesprek was ons heel specifieke gebedspunten gaf. Goed om concrete noden te kennen om ervoor te bidden. Keli was intussen in een andere ruimte met Gloria, een Compassion medewerkster op het project, om een verrassing voor ons te maken. Dat was expres zo geregeld. Toen de verassing klaar was en we ons gesprek met de leiding van het Compassion project  ook was afgerond, kwam Keli vol trots haar surprise geven. 

We kregen een schilderijtje, om aan haar te denken, ieder kregen we een poppetje, gemaakt van afvalmateriaal, en allebei kregen we een sleutelhanger met vier rubberen hartjes: wit, geel, rood en zwart, met uitleg over de symboliek. 

Toen was het tijd voor verhaaltjes en Keli vroeg ons om een verhaal te vertellen maar wist er zelf ook een: over Cinderella. 

Er volgt nog een Youtube filmpje van onze vertelster

En toen was het tijd voor de lunch: rijst, met feiades, farova, zeekraal, etc. Dus een authentiek Braziliaanse warme lunch. En het toetje, gemaakt van kokos, was superlekker maar zo zoet en machtig dat je er niet veel van op kon. Daarbij werd water, Cola en Guarana geschonken.

Na de lunch wilde Keli met ons wandelen en shopping en dus gingen we op pad. Aangezien we nu niet de supermarkt in gingen voor boodschappen voor de familie van Keli, deden we een voorstel om suggesties te doen voor gift aan het project. Het is een keukenmachine en blender geworden. Helena was in de wolken.

Toen we terug waren begon Keli te treuren. Ze wist hoe laat het was. En we snapten heel goed haar verdriet, dat we weer moesten vertrekken. We hebben nog koffie gedronken en wat nagepraat. Intussen was Rachel, de huidige pleegmoeder van Keli, ook gekomen om Keli op te halen. Maar Keli wilde nog een groepsfoto en toen onze chauffeur er weer was, is de groepsfoto gemaakt.

v.l.n.r. Gloria, Aida, Giovanna, Fred, Keli, Liesbeth, Helena Galant en Raquel

Tenslotte gingen we in een kring staan voor slotgebed, waarna Keli met (hopelijk haar permanente pleegmoeder) Raquel vertrok en wij gelijk er achteraan ook instapten voor de terugreis naar het hotel. Het was file dit keer. Superdruk en we waren dus ook pas rond half zeven bij het hotel. We bedankten nog beiden heel uitbundig onze chauffeur, die ons op zijn beurt bedankte voor alles wat we voor Keli en het project doen en betekenen. Maar ach, we kunnen  niet anders.